هفته اول که گذشت و من در حال سازگار شدن با خوابگاه هستم و کم کم دوباره دارم به فضای خوابگاه عادت می کنم. فکرها و آرزوهای بزرگی و خیلی بزرگی تو سرم دارم و میخوام هفته آینده بیارمشون رو کاغذ و تمامی موانع رسیدن به اونها و راههای رسیدن به اونها رو بنویسم و یه برنامه ریزی عالی برای نیل به این آرزها بکنم.
برام دعا کنید که تو این راه موفق باشم و بتونم ارادمو دوباره قوی کنم.
این روزهایم بیخودی و بیهوده میگذره و من بدون هدف زندگی رقت انگیزی را میکنم و هر شب موقع خواب از خودم متنفر میشوم و صبح دوباره روز از نو و روزی از نو.
این روزها نارون ها شبیه شکوفه های گیلاس به زمین میریزند. فکر کنم نارون با دل من دارد همدردی می کند. چه بهاری است این بهار همراه با نارون های دوست داشتنی و همدرد من.
نمیدانم بعد از آن برگ می آورم یا اینکه نشان خشک شدن است و در حال خشک شدنم. تنها کاری که میتوانم بکنم، صبر کردن است.
امروز در دلگیریم و افسردگی پیشرفتی حاصل شد و بازی کردن با گوشی، به دانشکده رفتن و بعدش دیدن تلویزیون تغییر کرد.
دارم سعی میکنم برنامه ریزی ای کنم برای رسیدن به هدف امسال ولی فکر کنم مثل مجلس باید سه دوازدهم سه دوازدهم برنامه ریزی کنم.
دوست هام و هم اتاقیم نیومدن هنوز و این لحظات تنهایی و غم انگیز پس از شلوغی و دید وبازدید عید و تفریح و مسافرت، آدم را افسرده و گوشه نشین می کنه. خیلی سخت و دلگیره واقعاً. حوصله هیچ کاری هم ندارم. به هیچ چیز هم فکر نمی کنم. فقط نشستم تو اتاق و با گوشیم Jungle Adventures بازی میکنم. گاهی هم به نت سر میزنم.
امیدوارم این حالم هر چه زودتر بگذره و بتونم به کارهام برسم.
پ.ن.:در ادامه پست قبلی و آغاز دوباره زندگی دانشجویی
از دیشب زندگی دانشجویی دوباره شروع شد. امروز کامل خونه تکونی داشتم. بوی وایتکس اتاق رو برداشته.هم اتاقی هم زحمت کشیده وقتی میخواسته قبل از عید بره خونه، حسابی ظرفها رو کثیف کرده. آخر هفته هم باید پتوم رو بشورم. سرماخوردگی هم به هم رسوندم. وقتی رفتم خونه سرماخورده بودم و الانم که برگشتم سرما خوردم.
این روزها حالم خوب است. درگیر عیددیدنی ام. سه شنبه هوا بارونی بود و عصر تگرگ شدیدی با ید و همه مردم رو خوشحال کرد و عیدی خیلی خوبی به مردم داد. امیدوارم امسال سال خوبی باشه.
و باز اولین ها
اولین نوروز
اولین عید
اولین نوروز بدون تبریک
اولین نوروز بی بوس
هر چند مجازی
هر چند دورادور
و چه غریبانه
و چه آغاز غم انگیزی بدون تو
و آغاز ویرانی
.
.
.
