به نظرم عشق همون میوه ممنوعه ای است که آدم اون رو خورد و از بهشت رونده شد. برای خودم هم دلایلی دارم. یکیشون اینه که عشق با عقل و منطق سازگار نیست. جایی که عشق باشه، احساسات هست و در نتیجه عقل کاری نمیتونه انجام بده. آدم عاشق مجنون می شه و کارهایی میکنه که خارج از عقل و شعور انسانی است. بعضی اوقات هم به آدم جسارت و شهامت انجام کاری رو میده، که در حالت عادی اگه کسی رو ببینی که اون کار رو میکنه، پیش خودت میگی«ساقیش کی بوده»!!
من و دختره خوب هم ناخودآگاه در مسیر سرنوشت هم قرار گرفتیم و بعد از اون تو هر مسیری که میرفتم، آخرش به اون ختم میشد. منم اصلاً قصد ازدواج نداشتم و حتی یه بار یادم میاد که وقتی بهش گفتم که تا 30 سالگی ازدواج نمیکنم، دعوام کرد. به هر حال اگه قرار بر این بوده، یعنی اگه تو سرنوشتمون نوشته شده که ما با در انتها با هم زندگی نمیکنیم، پس چرا ما رو سر را هم قرار داده؟؟ من در کار خدا شکی نمیکنم. بدون شک خیری توش بوده. ولی من با عقل ناقص و محدودم از پی بردن به خیر این موضوع عاجز هستم و به همین خاطر ناراحتم. شاید علتش ایمان ضعیف باشه. ولی به هر حال همه افراد ناراحت میشن و ناراحتیشون هم از عملی که اتفاق افتاده. ولی اگه از خیر و صلاح کار پیش اومده آگاه باشن، هیچوقت ناراحت نمیشن. تو جامعه آماری که من در طول عمرم دیدم، تا بحال هیشکی رو ندیدم که ناراحت و عصبانی نشه از یه کاری که اون دلش میخواسته یه جور دیگه پیش بره.
بهر حال ندانستن باعث ناراحتی و عصبانیت میشه و هیچکس عقل کل نیست. پس ناراحتی و عصبانیت جزئی از زندگی هست و فقط باید یاد گرفت که چطور با اون کنار اومد یا حلش کرد. امیدوارم به این موضوع پی ببرم. البته ناگفته نماند که برای هر ناراحتی راه مجزا و مستقل نسبت به ناراحتی دیگه وجود داره. هنر کشف راه حل فایق آمدن بر ناراحتی های مختلف است که از هیچ انسانی برنمی آید و کاملاً قابل اثبات است.
