مرام جفت عاشقانه

من حالم خوب است و مشکلی ندارم. امروز پول بچه رو واریز کردم. برق نداشتیم و نت هم متعاقباً قطع بود. 

یه مشکلی که من دارم اینه که وقتی یه دختر و پسر یا زن و شوهری با هم میبینم خیلی بهشون احترام میذارم و سعی میکنم خودمو خیلی خوب جلوشون نشون بدم. بعضی اوقات از حق خودمم میگذرم. برای مثال امروز رفتم سوار تاکسی بشم، تو تاکسی یه دختر و پسری که با هم بودن، گمونم نامزد بودن، منتظر مسافرای بعدی بودن که من اومدم. یه 10 مین وایسادیم، دیدیم کسی نیومد، بعد به راننده پسره گفت بریم و تو مسیر یکی رو سوار کن، راننده قبول نکرد. گفت اگه کرایه نفر چهارم رو قبول میکنی، حرکت کنیم. 5 مین دیگه گذشت، پسره برگشت بهم گفت، هزار تومن من میدم، هار هم شما بدین، که بریم (کرایه اون مسیر هر نفر 2000 تومن بود). منم بخاطر نامزدش، که جلوش سربلند بشه و ضایع نشه قبول کردم.

نمیدونم این رفتاره خوبیه یا بد؟؟ اگه بده، چطور اصلاحش کنم؟؟

تعطیلی دلگیر

دوباره تعطیلی

          تعطیلی غم انگیز

دوباره بی حوصلگی

          بی حوصلگی ملالت آور

دوباره خواب تمام روز

          خواب تمام روز با سردرد شبانه

دوباره عذاب وجدان

          عذاب وجدان گذراندن بطالت عمر

دوباره افسردگی

          افسردگی تنهایی و بی کسی

دوباره یأس

          یأس به آینده

دوباره سرکوب

         سرکوب عشق

دوباره بهانه گیری

          بهانه گیری های دلتنگی

دوباره گول زدن

          گول زدن دل

دوباره تکرار

          تکرار 

          تکرار

          تکرار

          .

          .

          .

خسته ام از این تکرار،

 از این روزهای بی هیجان، دلگیر و ناامید کننده

خسته ام از این روزگار،

از این روزگار دور کننده و تفرقه انگیز 

و خیلی خسته‌ترام از این روزگار

روزگار بی امید و رویا ... 

قرار پنهانی

فقط و فقط دوست دارم به دختره خوب اینو بگم، هرچند که میدونم همه چی تموم شده.

ذوب شدن

بالاخره شوفاژها درست شد و قندیلها درحال آب شدن هستند. ولی یه خاطره ای برامون از روز دانشجوی سال 94 بجا گذاشتن که برفی بود و دو روز شوفاژها و آب گرم قطع بود...

عصبانیت قندیلی

هوا کماکان بشدت و ناجوانمردانه سرد است و شوفاژها همچنان خراب و قندیل ها همچنان پابرجا، با این تفاوت که قندیل دلتنگی به قندیل عصبانیت تبدیل شده. 

دیشب که با دختره خوب حرف زدم، گفت حالم خوب است و خیلی عالی هستم. میدونستم داره دروغ میگه. ولی بازهم گفت خوبم. از دستش بشدت عصبانیم، چرا حاضر نیست ناراحتیاش رو به من بگه و از اون بدتر توی وبلاگش مینویسه. قبلنا که قسمش میدادم، راستشو میگفت، حالا به قسم هم پایبند نبود. شاید باید یه قسمی بهش میدادم که راستشو بهم بگه. شدیداً نگرانش هستم. 

یادم نمیاد که چند بار گفتم، ولی باز هم میگم. قرار شد من از دختره خوب مراقبت کنم، ولی با این کارهاش انگار اصلاً میخواد که منو بندازه تو سطل آشغال و اصلاً من براش مهم نیستم. آخه من نمیتونم برم تو سطل آشغال!! 

پ.ن. زیره پتو در حال مطلب گذاشتن!!

دلتنگیه قندیلی

از شدت سرما درحال قندیل بستن هستیم و تا فردا صبح شوفاژ خراب است. شدت سرما باعث منجمد شدن مغزم شده.

داشتم شام درست میکردم و هواسم به گوشیم نبود. یه لحظه متوجه شدم که گوشیم داره زنگ میخوره. شماره رو که دیدم دست و پامو گم کردم، جواب بدم، ندم. داشتم بهش فکر میکردم. ولی برام واضح بود که جواب حتماً میدم. دختره خوب خیلی مهربونه و خیلی بهم لطف داره. جوابشو دادم. صداش رو که شنیدم از پشت تلفن، خیلی از خاطرات برام زنده شد. از سرما که مخم منجمد شده بود و ذهنم به چیزی قد نمیداد و از طرفی هم شوکه شده بودم، نمیدونستم چی بگم. همش سوالای بیخود میکردم: حالت چطوره؟ درسا چطوره؟ مقاله چطوره؟ خانواده چطورن؟ ... دیگه چطورا تموم شد. هنگ کردم و یه لحظه فکر کردم که بعد از این همه وقت، حالا باید این سوالا رو بپرسم. ذهنم کار نمیکرد. تنها چیزی که تونستم بهش بگم این بود که دلم خیلی براش تنگ شده. اصلاً فکر نمیکردم که هیچی برای گفتن نداشته باشم و اون چیزایی که میخوام بگم، چیزایی هستن که نباید بگم. بنابراین تصمیم به قطع کردن گرفتم و باهاش خداحافظی کردم و قطع کردم. بعدش اشکم بی اراده جاری شد. ولی احساس میکنم که اونم دلش برام تنگ شده بود و منتظر این بود که من دلتنگیمو ابراز کنم. 

الان هم زیر پتو درحال قندیل بستن هستم و هنوز هم هنگم. پیش خودم فکر میکنم قبلنا که با هم میحرفیدیم، از شب تا صبح، چی میگفتیم؟؟ ذهنم جواب نمیده. شاید بخاطر اینکه الان هیچ نسبتی باهاش ندارم، نمیتونم باهاش گرم بگیرمو خیلی زیاد بحرفم. شایدم برخورد سرد اونم بود.

پ.ن. هر وقت دختره خوب باهام تماس بگیره من حتماً جوابشو میدم. صحبت کردن باهاش خیلی دلنشینه، حتی اگه سرد برخورد کنه و یه مکالمه چند ثانیه ای باشه.

خاطره برفی

امروز برف خوبی بارید و من که الان از دانشگاه اومدم خوابگاه، بشدت هوا سرد بود. قدم زدن توی هوای برفی و صدای خرش خرش یخ زیر کفش خیلی لذت بخشه. وقتی میومدم سعی میکردم از اونجاهایی بیام که برفا یخ زدن تا از این لذت محروم نشم.

بین راه یاده خاطره برفیم با دختره خوب افتادم. البته برف نمیومد و اولش رفته بودیم کاخ سعدآباد و بعدش رفتیم جمشیدیه. چند روز قبل برف اومده بود و هنوز بعضی جاها برف بود. چند تا عکس ازش من گرفتم و یه روز خیلی خوب اونجا داشتیم. یاده اونموقع که افتادم، دلم گرفت و دلتنگیم از کنترلم خارج شد. تا الان دلتنگش بودم و خیلی یاد بودم. ولی سعی میکردم بیانش نکنم. ولی الان دیگه نمیتونم. خیلی دلتنگتم. دلم میخواد بهش بزنگمو باهاش تا خود صبح حرف بزنم. گوشیمو میگیرم دستم. شمارشو میگیرم ولی قدرتشو ندارم. شاید اون در فراموش کردن من تا اینجا موفق بوده و تلفن زدن بهش باعث پنبه کردن رشته ها بشه. از طرفیم من نسبتی با اون ندارم. نمیدونم....

امیدوارم امشبو بتونم بگذرونم. هم بخاطره دلتنگی و هم بخاطره خرابی شوفاژ و سردی شدید هوا.

پ.ن. روز دانشجو بر تمام دانشجویانی که توهم زدن که با درس خوندن میتونن آیندشون رو تضمین کنن، مبارک باشه.

نظریه رادیکال درباره ازدواج و زن

من یه دوستی دارم که یه نظریه رادیکالی درباره ازدواج و زن داره. از نظره اون تنها علت ازدواج و انتخاب همسر، برطرف کردن نیازهای جنسیه. تمام علتهای دیگه، فقط بخاطره اونه. این نظرشو خیلی علنی بیان میکنه و حتی یه بار با یه روانشناس هم سر همین موضوع مناظره کرد. روانشناسه گفت که ازدواج علتهای زیادی داره و یکی از علتهای ازدواج کردن و انتخاب همسر نیازهای جنسی هستش. دوستم گفت که فقط همین دلیل هستو مابقی دلایلی که وجود داره در راستای رسیدن به این دلیله. مثلاً یه نفر که عقیمه، هیچوقت زن نمیگیره. چرا؟ چون نیاز جنسی نداره. 

روانشناس: پس تو چرا ازدواج میکنی؟

دوستم: به دلایل زیادی: اولاً که تو ایران زندگی میکنم و داشتن رابطه جنسی فقط بواسطه ازدواج صورت میگیره، چه دائم و چه موقت. هر چند که ازدواج موقت از دید عموم جامعه یه امر ناپسند و انحراف جنسی تلقی میشه. دوماً بعضی افراد دوست دارن همیشه یه نفر باشه و همیشه به اون یه نفر محبت کنن و نازش رو بکشن و .... 

بنظرم منم دوستم تقریباً منطقی حرف میزنه و دلایلش قابل قبول هست. روانشناسه هم نه تونست اونو قانع کنه و هم منو به فکر فرو برد. بیشتر کارهایی که ما انجام میدیم، و ازش به اسم عشق نام میبریم، برای نیل به این هدف هست. واقعاً چرا کل زندگی ما بشدت تحت تاثیر این هدفه؟؟ این سوالی که اگه بتونیم بهش جواب بدیم، شاید دیگه چیزی بعنوان عشق وجود نداشته باشه. البته این حرف من یه حدس هست و هنوز خیلی بهش فکر نکردم. شایدم غلط باشه.

پ.ن. تازه از دانشگاه برگشتم. هوا بشدت سرد شده و امروز یه کم برف اومد.

مقبولیت و بالندگی

از دیشب یادم رفت که یه کار بقولی بچگانه که کودک درونم دستور داد و من اطاعت کردم رو بگم: کودک درونم بهم گفت زنگ یه خونه رو بزن و در برو. زدیم و سوار ماشین شدیم و در رفتیم. من از کودک درونم خیلی زیاد حرف شنوی دارم.

از این خاطره که بگذریم، من الان داشتم یه یادداشت جدیدی از آقای دکتر رمضانیان، هیئت علمی دانشگاه شریف، راجب مقبولیت میخوندم، بنظرم خیلی جالب و زیبا و مورد پسند هست. در این یادداشت آقای دکتر به صورت کاملاً ساده و ملموس به معیارهای مقبولیت و بالندگی از جمله دانایی، تفکر، تیزهوشی، خلاقیت، تلاش، منصب دولتی و ثروت می پردازد. توصیه می کنم که حتماً این یادداشت رو بخونین و از دستش ندید.

لینک یادداشت دکتر رمضانیان در سایت فرارو.

شب گردی و مرور خاطرات

امشب اولین شبی بود که با بچه ها رفتیم بیرون. تا الان بیرون بودیم و تقریباً میشه گفت خوش گذروندیم. الان که اومدم اتاق یاده شبهایی که با دختره خوب بیرون بودیم افتادیم. شامهایی که با هم خوردیم از رستوران حاج محسن، چهارراه ولیعصر، تا رستوران... تو دانشگاهشون که آخرین شام و آخرین لحظاتی بود که با هم بودیم افتادم. همیشه که با هم میرفتیم بیرون و خوش میگذروندیم، تازه بعد از خونه رفتن و موقع خواب دوباره تمام خاطرات اون روز رو با هم مرور میکردیم و هی بعضی چیزها رو که نمیتونستیم اونجا بهم بگیم و بعضی کارها و بعضی چیزها که تو ذهنمون میگذشت رو بهم میگفتیم. یادش بخیر. اونها دیگه تکرار نشدنی هستن.یاده بغلهای محکم و فشرده و بوسهای داغ!! یادشون بخیر!!!