برف

همزمان با سرماخوردگی من، خدا هم با من همکاری میکنه و امروز برف سنگینی درحال بارش هست و من با آهی از ته دل به بارش برف و دانه های برف مینگاهم و جمشیدیه از خاطر خود میگذرانم.

به امید روزهای بهتر!!

سرمایِ بی رحم

سرمایی خورده ام که مپرس

زیرِ پتویی رفته ام که مپرس

دردی در گلو دارم که مپرس

از سرفه های ثانیه ای یک بار دیگه اصلاً مپرس

پ.ن.1: هر چه به روی خودم نیاوردم که سرما خوردم، مفید نبود. در حال استراحت مطلق هستم.

پ.ن.2: مثل اینکه آنفولانزا 2 نفر هم در بندرعباس کشته. یعنی به اینجا هم رسیده؟

پ.ن.3: شما خیلی مواظب خودتون باشین.

عشق و غم عشق

خیلی خسته شدم امروز و اومدم طبق روال همیشه یه مطلب بگذارم.

شاعری که من خیلی دوستش دارم، یعنی شیخ اشراق شهاب الدین سهروردی در باب عشق و غم عشق می‌فرماید:

گر عشق نبودی و غم عشق نبودی
                         چندین سخن نغز که گفتی ، که شنودی ؟

گر باد نبودی که سر زلف ربودی
                        رخساره معشوق به عاشق که نمودی ؟

از کتاب فی حقیقة العشق یا مونس العشاق

یلدا بی یلدا

ریسرچ و تحقیق خیلی لذتبخشِ، حتی اگه ساعت ها بشینی و فکر کنی و هیشکی نباشه کمکت کنه. باور کنید وقتی به جواب میرسید، یه حس خود مفتخری و غرور بهتون دست میده و اعتماد بنفستون رو فوق العاده بالا میبره. احساس میکنی یه چیز جدید کشف کردی. احساس اختراع میکنی. البته اینم بگم بعضی اوقات این احساس کاذبه. 

قطعاً بعضی اوقات به این فکر کردین که ادیسون یا نیوتن چه ذهنی داشتن که چیزای زیادی رو کشف کردن. من که همیشه فکر میکنم که اونا خیلی نابغه بودن و فرابشر بودن. حالا فرض کنید نتیجه تحقیقات شما جواب بده و چند تا مقاله خوب بدید. چند سال بعد یا شایدم چند روز بعد، کسایی که مقالتون رو میخونن، میگن عجب آدم باهوش و نکته بینی بوده که اینارو نوشته و اینا به ذهنش رسیده. الان توهم زدم و یه حسِ اینچنینی دارم.

پ.ن. بعضی اوقات لذت بعد از حل یه مساله باعث توهم میشه.

پ.ن.2: یلدا رو بیخیالش، برای من که فرقی نمیکنه، مثل شبهای دیگه اس. همه شبها 2.5 یا 3 میخوابم و 7.5 یا 8 بیدار میشم. پس یلدا علناً بی معنیِ. من نمیدونم چرا الکی خودمون رو بخاطر یه شبی که مثل بقیه شبهاست اذیت میکنیم و اگه تنها باشیم افسرده میشیم. از تنهایی  لذت ببرین، مثل بقیه شبها!!

کباب غاز!!

الان تو اتاق دوستم بودم و داشتم باهاش میحرفیدم. نمیدونم چی شد حرف از کباب غاز!! پیش اومد. من ناخودآگاه خاطره آش نیکوصفت و صبحانه ای که با دختره خوب اونجا خوردیم و خیلی زیاد بود و نتونستیم تمومش کنیم، افتادم. یه روزه خارق العاده بود اونروز. از ترس و استرس و خیابون گردی گرفته تا اون نگاهی که دختره خوب تو پیاده رو بهم کرد و من نزدیک بود که از خود بیخود بشم و همونجا لباشو ببوسم. دست تو دست هم، عاشقانه داشتیم قدم میزدیم که یهو وایسادیم. من تو چشاش نگاه کردم. آفتابی زده بود. یه لرزه ای به زیره چشاش و گونش افتاد. تحریک شده بود. من نگامو دزدیدم ازش و به قدم زدن ادامه دادیم. آخه چند نفر تو پیاده رو بودن و نمیشد عاشقانه بوسید. بعدش رفتیم توی یه خیابون خلوت و توی عقب نشینی در یه آپارتمانی برای اولین بار لبشو بوسیدمو اونم بعدش چسبید تو بغلم. 

یادش بخیر. چه جرئتی داشتیم. یاده این که افتادم دلم گرفت و برخلاف همیشه بر چهرم ظاهر شد. 

حتماً میپرسین که چه ربطی به کباب غاز!! داشت. کباب غاز رو همونطور که میدونید نوشته محمدعلی جمالزاده هست و آش نیکوصفت تو خیابون جمالزاده است. 

دوستم تا قیافمو دید پرسید: چی شده؟

گفتم مدرسان شریف تو خیابون جمالزاده هست و یاده اینکه برای گرفتن پولم هی میرفتم اونجا و منو میپیچوندن افتادم.

پ.ن. چند مدتی توی مدرسان شریف مشغول بودم.

شب یلدای بی خاطره

یه چیزی پیدا شد که لااقل هر چی فکر میکنم خاطره ای ازش همراه با دختره خوب یادم نمیاد. هیچ خاطره ای از شب یلدا با دختره خوب یادم نمیاد. یه سالو یادم میاد که دختره خوب رفته بود خونه و من دلگیر بودم. قسمم داد که برمو خوش بگذرونم. 

آها!! یادم اومد!

یلدای سال 91 بود که من تهران بودم و با بچه های اتاق انار خوردیم. چند تا عکس گرفتیم. بهم گفت برام بفرست عکستو. اون زمان هنوز خیلی صمیمی نبودیم. خیلی اصرار کرد و منم براش فرستادم. عکسی بود که دور همی داشتیم با بچه ها انار میخوردیم. من با زیرپوش بودم ولی بقیه بچه ها سردشون بود و پوشیده بودن. اون عکسه اولین عکسی بود که از من بصورت نیمه لخت (با رکابی) میدید و نمیدونم چه حسی داشت. 

ولی خاطره اینکه یه شب یلدا با هم باشیم، هر چند بصورت مجازی، رو نداریم. کاش فرصت این رو هم داشتیم.

پ.ن.1: امیدوارم امسال یلدای خیلی خوبی داشته باشه و با آبجیش خوش بگذرونه.

پ.ن.2: دختره خوب یلدات مبارک. کارت پستال برای تو

پ.ن.3: عکسی از انار یلدای 91 در خوابگاه

دل است و عاشقی

تمام چیزهایی که دختر خوب می گوید کاره دل است و چیز دیگری نیست. برداشت من این است. دختره خوب می گوید که این دو روز که من مطلب نگذاشتم مثل مرغ پرکنده بوده و الان داره دیوونه میشه. میگه نمیدونم اینا نشونه چیه؟؟ نظره منم همونه که بالا گفتم.

حالِ پاییزی

من حالم خوبه. دلم شکسته، خیلی زیاد رنج میکشم ولی حالم خوبه. شاید علتش اینه که از دختره خوب انتظار بعضی حرفا رو نداشتم. اونم حق داره حرفشو بزنه. به من چه!! چرا من باید تو زندگیش دخالت کنم. هر کار دلش میخواد، بکنه و به منم ربطی نداره.

آرزو میکنم هر جا هست، شاد و خوش و خرم باشه.

این چند روز زجر زیادی کشیم ولی تنها که بودم، زیاد فکر کردم. دیشب بهم زنگ زد و من نخواستم که جوابشو بدم. از دستش بشدت عصبانی بودم. چیزی تو ذهنم نمیومد که بخوام اینجا بنویسم.

با اینکه دلمو شکوند و زجرم میده، ولی دلم براش بشدت تنگ شده. برای لحظه های با هم بودن. برای دست پر از مهرش. برای مهربونیاش.برای ناز کردناش. برای لبخنداش، چشای دلرباش....

خواب و آسایش

هوا بارونی است و من دلگیرتر از همیشه. بیشتر از همیشه احساس تنهایی میکنم. نمیدونم، تا قبل از اون اتفاق، احساس میکردم یکی رو هنوز دارم، ولی بعد از اون اتفاق دیگه کاملاً زندگیم بی معنی شده. تحمل هیچی رو ندارم. سعی میکنم بیشتر دانشگاه باشم تا بیام خوابگاه. امروز بعدازظهر اومدم خوابگاه که برای امتحان فردا آماده بشم، اصلاً هیچ بازدهی نداشت. باید برنامه ای بریزم که تا آخر شب دانشگاه باشم و وقتی که اومدم خوابگاه فقط بخوابم. ولی خواب هم ندارم. در کل شبانه روز خوابم حداکثر 6 ساعته. از کل غذاهای هفته،11 وعده غذایی، هم فقط 6 تا 8 وعده رو رزرو میکنم. امیدوارم بگذره این عمر و تموم بشه.

پ.ن.دیگه ندارم هیچ خواب و آسایشی

هیچ رویایی و هیچ امیدی

پ.ن.2: بارون پاییز آدم دل شکسته رو داغونتر از همیشه میکنه. بقولی "خدا نصیب گرگِ بیابون نکنه"!!!

مرهم درد

دردم را مرهمی نیست،

 بدتر از آن تنهایی است. 

بدتر از آن ناامیدی است. 

دل کندن از زندگی است.

 نمیدانم و نمیخواهم بدانم که چه بر سرم می آید.

پیش می روم بدون امید و  انگیزه...

قدم میزنم دیوانه وار...

ولی صدایش هنوز در گوشم است و حتی صدای 100 گوشی هم مانعش نمیشود...

.

.

.

به قول یکی از ما بهترون:

مرهم دَرد مـَـرد،گریه کردن نیست . . .

در آغوش گرفتن یا در آغوش رفتن نیست !

مرد که دَرد دارد پاهایش به کار می افتد . . .

قدم می زند و پا میگذارد بر همه چیز !

ترجیح میدهد به جز خودش با کسی حرف نزند . . .

مرد که غمگین است با خودش زمزمه می کند،ناگفته های انباشته شده در ذهن و دلش را !

ولی افسوس،پیاده روی ام را به حساب سرخوشی گذاشتند و . . .

با خود حرف زدنم را دیوانگی !

به راستی دَرد مـَـرد را کسی نمی فهمد . . .

حتی مـَـرد دیگری !