وقتی از دختر شایسته اهل کارولینای جنوبی که تازه از دبیرستان فارغ التحصیل شده بود، پرسیدند چرا یک پنجم امریکایی ها نمی توانند کشور خود را روی نقشه ی جهان پیدا کنند؟ جوابی که مقابل دوربین ها داد، مدت ها دیوانه وار در فضای مجازی پخش شد. اینم لینکش هست.
او گفت: «به شخصه فکر میکنم اهالی امریکا نمی توانند این کار را بکنند چون کسانی در کشور ما هستند که نقشه ندارند، و من فکر می کنم آموزش و پرورش ما مثل مثلاً آفریقای جنوبی یا عراق همه جا مثل مثلاً و من فکر میکنم که آنها باید آموزش و پروش ما در اینجا یعنی آمریکا باید به آمریکا کمک کند، به آفریقای جنوبی کمک کند و به عراق و کشورهای آسیایی کمک کند، تا بتوانیم آینده خود را بسازیم.» باور کنید که من هم نفهمیدم چی میگه و چی میخواست بگه.
تمایل به گزافه گویی، کاریست که او انجام داد. مصداق بارزش هم که ما خودمون داریم و چند مدت پیش خانم سحر قریشی یه همینجور کاری رو انجام داد.
البته خیلی از افراد جامعه اینجور هستن.
ناگفته نماند که بعضی اوقات بعضی افراد برای اینکه بگن ما خیلی حالیمونه و سطح بالا صحبت کنن، یه چیزهایی میگن که خودشون هم نمیدونن معنیش چیه. حتماً دیدین بعضیا که دارن سخنرانی ایراد میکنن، از لغات و کلماتی استفاده میکنن که بگن ما خیلی بارمونه.
برای مثال فیلسوف و جامعه شناس آلمانی، یورگن هابرماس میگه:« یقیناً هیچ گونه التزامی مبنی بر مرتبط بودن این انتقال روزافزون بازتابی سنن فرهنگی با دلایل سوبژه‌محور و آگاهی تاریخی آینده‌محور وجود ندارد. تا جایی که ما ازهم پاشیدگی خویشتن داری، از ساختار بین سوبژ]های آزادی، یعنی همان توهم تماماً فردگرایانه ی خود مختاری، آکاه می شویم.»
اگه کسی فهمید چی میگه، به من هم بگه!!!
نتیجه‌ی اخلاقی: اگر چیزی برای گفتن نداری، لطف کن زیپ دهنت رو بکش. باور کن که با این کار یه گام خیلی بزرگ درجهت موفقیت برداشتی.
